Noworoczne postanowienia włóczkoholiczki vol.1

Cholera, jaki to był ciekawy rok. Trudy, momentami upierdliwy i przerażający. Z drugiej strony obfitował w wiele nowych znajomości, zacieśnianie tych ważnych relacji, odpuszczanie tych bezsensownych i sprawiających ból. Odżyłam, ale jakim kosztem! No oczywiście, że cały ten roller coaster odbił się na moich zasobach włóczkowych. Bo nowe motki są lekiem na całe zło tego świata, a w euforii się kupuje nawet przyjemniej. Także sami widzicie, nie ma dla mnie innego ratunku, jak zrobić rachunek sumienia (kosztów w biletach NBP nie będę nawet liczyć, bo przeżegnam się nogą, mam już wystarczające poczucie obciachu i tak), żałować za grzechy i postanowić poprawę. I nie tylko postanowić, ale wcielić w życie- a do tego świetnie nadają się postanowienia noworoczne. Bo ja, Moi Mili, jak sobie coś postanowię, to nie ma przebacz. Niniejszym postanawiam, że nie kupię ani pół motka włóczki przez bardzo długi czas. Nie, nie napiszę, że nie kupię ani motka w 2018 roku, bo to strasznie dużo czasu. A zapasów mam tyle, że postanowienie powinno obejmować mniej więcej 5 lat. Od tej pory nie będę przede wszystkim kupować bez planu, bezmyślnie, bez celu. Zacznę od szukania projektów pod konkretną włóczkę, którą już posiadam, nie odwrotnie. Jestem w tej komfortowej sytuacji, że w swoich zasobach posiadam prawie każdą pożądaną przeze mnie grubość, w kolorach, które podobają mi się od lat i, co najfajniejsze, z włókien, które przyśpieszają bicie serca. Są wełny, alpaki, jedwabie, kaszmiry. Są owce z Falklandów, Szetlandów, Szkocji i innych części UK, Francji, Urugwaju i Peru. Są takie z dużych i małych przędzalni, farbowane taśmowo i ręcznie przez osoby z wielu krajów tego świata. Tak, to był naprawdę ciężki okres dla mnie :D Nie dorobiłam się wszystkiego w ciągu ostatniego roku. Ba!  Dla wielu z Was to zaledwie czubek góry lodowej i wiem, a nawet znam takie no co najmniej 4 z Was ;), które mają o wiele więcej niż ja, ale nie o to chodzi, abym robiła komuś rachunek sumienia. Zwyczajnie dopadła mnie potrzeba pomniejszania i przerabiania oraz najwyraźniej się starzeję, skoro coraz bardziej przypominam moją Ukochaną Mamunię, która jest mistrzynią pozbywania się niepotrzebnych rzeczy. To właśnie ona zaszczepiła we mnie tę potrzebę uporządkowania otoczenia, za którą idzie spokój wewnętrzny i poczucie kontroli nad swoim hobby. Jeśli ktoś się zastanawia, czemu tak chętnie ją obdarowuję rzeczami wydzierganymi tymi rękami, to już wiecie- ja jestem zwyczajnie jej bardzo wdzięczna za te wszystkie życiowe mądrości, które są w punkt.

No dobrze. Wyznanie mam za sobą, czas na dowody rzeczowe. Bo przyznanie się publicznie do włóczkoholizmu bez odpowiedniej dokumentacji zdjęciowej #doakt nie ma w tym momencie sensu. Ta sterta będzie mi przypominać, jak bardzo nie potrzebuję nowych włóczek. I w tym momencie Ukochana moja Mamusia dostanie pewnie zawału, a ja już nie będę mogła się wymigać :D 

 

"Matko, ile Ty tego masz!"

Na część z zasobów mam już plan- mniej lub bardziej zatwierdzony. Przede wszystkim planuję obfotografować każdy motek/zestaw i wrzucić na Raverly w sekcji „stash”, co niewątpliwie pomoże mi w przerabianiu włóczek w konkretne już projekty- portal ma fajną i bardzo przydatną opcję podpowiadania, co pasującego mam w zasobach :) Nie twierdzę, że uda mi się przerobić choć połowę w tym roku, aczkolwiek z moimi mocami przerobowymi i wrodzonym uporem mam sporą szansę na uszczuplenie tej kanapy, abym mogła wygodnie napić się kawy w miłym towarzystwie M, niekoniecznie merynosa.

Jestem ciekawa, jaki Wy macie limit, czy w ogóle go ktoś z Was sobie określa? Czy kontrolujecie zakupy, czy w ogóle nie macie pojęcia właściwie ile tego piękna trzymacie w domu? Jakkolwiek by nie było, ważne, aby w życiu być szczęśliwym i żyć w zgodzie z samym sobą, w przyjaznym otoczeniu, nieważne, ile motków się wala dookoła! I tego Wam życzę w tym nowym roku- szczęścia, pogody ducha i oby wełna się przerabiała bez problemów !

Do przeczytania,

D.