Pinpoint.

Za oknem leży śnieg, nastał grudzień (kiedy?), a ja mam do pokazania kilka udziergów wydzierganych jeszcze jesienią. Dziś chciałabym zaprezentować jeden z nich, ostatni test w jakim wzięłam udział. Od tej pory dziergam tylko dla własnej przyjemności, bez terminu wiszącego nad głową, niespiesznie, bez tego całego zamieszania, które towarzyszy testom, na które zwyczajnie teraz nie mam też czasu.

Pinpoint zaprojektowany przez Asję (klik) jest swetrem, który dzierga się niezwykle przyjemnie, a sama autorka zapewnia możliwość modyfikowania go, w zależności od potrzeb. Oczka nabieramy na dolny ściągacz, całe mnóstwo oczek, a potem jest już tylko lżej. Ażur jest łatwy do zapamiętania i świetnie się prezentuje. Mamy ciekawy sposób formowania dzianiny, aby uzyskać linię A i luz, który ja osobiście bardzo lubię. Nie wiem, czy z wzorem poradzi sobie osoba początkująca, bo jednak kilka „myków” Asja przemyciła. Ale! Każda z użytych technik jest dokładnie opisana i wytłumaczona, więc warto spróbować swoich sił. Choćby dla tej świetnej linii ramion! Mimo, że wymaga to użycia igły i zszycia tych kilku cm, gra jest warta świeczki, a efekt niesamowity.

Przy okazji tego testu miałam okazję przećwiczyć technikę, która nazywa się horizontal chain. Pięknie skomplikowanie brzmi, a to nic innego jak seria narzutów i dziergania 2 oczek razem, przeplatanych rzędami oczek lewych. Proste, a jakie efektowne. Spotkałam się z tym łańcuszkiem już w trakcie dziergania Marklee, podczas formowania ramion i muszę przyznać, że jest całkiem elastyczny i dobrze się sprawdza w roli ściągacza na rękawach i dekolcie.

Pinpoint był jednym z ulubionych swetrów minionej jesieni i z pewnością posłuży i też zimą. Dzierga się go z włóczki o grubości sport- wg mnie niedocenianej, a wartej uwagi. Miałam niezwykłą przyjemność przetestować ręcznie farbowaną przez przemiłą Ute Merino300 w kolorze Tobak. To tak właśnie wygląda mieszanka bursztynu, złota i miodu, gdyby ktoś był ciekaw. Włóczka jest sprężysta, mięsista i błyszczy się, jakby miała dodatek jedwabiu. Nie miałam potrzeby mieszania motków, ponieważ nie było między nimi różnic! Na rozmiar nr 3 zużyłam prawie 4 motki po 100g.

I muszę, muszę, inaczej się uduszę! Czy widzicie, jakie piękne mam i tym razem zdjęcia?! Sesja odbyła się tuż przed wyjazdem do Londynu (o tym też wkrótce, odbyłam „małe” yarn safari), w połowie października w Parku Skaryszewskim. Trafiłyśmy na świetną pogodę, było ciepło, a dookoła cała paleta jesiennych barw. Piszę „my”, bo tym razem miałam aż dwie Panie Fotograf: cudowne i nieocenione Marię i Malmonkę. Dumna jestem niesłychanie z efektów ich pracy, cierpliwości do moich pomysłów, marudzenia i chęci obfotografowania swetra pod każdym prawie drzewem w parku! 

Zwłaszcza z Malmonki, która z bólem kręgosłupa dzielnie złapała za aparat i wreszcie odważyła się zrobić zdjęcie. Tak, rośnie nam kolejny talent fotograficzny wśród dziewiarek J

  

Asjo, Marysiu i Malmonko: dziękuję Wam za świetnie spędzony czas, w trakcie testu i uwieńczania w kadrze pracy rąk mych własnych.

Tymczasem udam się pod koc, z kubkiem gorącego earl Gray i może skończę tę zieloną Marklee, którą dziergam od lipca. Święta tuż tuż, Mamusi należy się nowy sweterek, prawda?

Miłego weekendu i do przeczytania.